Terwijl Nederland zucht onder de kou, kiest Monique Westenberg voor zon, stilte en een strandstoel aan een azuurblauwe kust. Geen haast, geen agenda.
Gewoon even niks. En dat deelt ze met de wereld via een ontspannen foto op Instagram – zonnehoed op, bikini aan, blik op oneindig. Wat op het eerste gezicht een vakantiekiekje lijkt, voelt eerder als een statement. Rust nemen mag. Sterker nog: het is hard nodig.
Monique, moeder en inmiddels ex van André Hazes Jr., weet hoe het is om te leven in de schijnwerpers. Jarenlang was ze voer voor de roddelpers, met elke stap, elke kus, elk conflict breed uitgemeten.
En terwijl haar relatie publiekelijk uit- en in- en uiteindelijk wéér uitging, bleef één ding overeind: haar rol als moeder. Juist dat maakt deze korte trip naar de zon zoveel meer dan een pleziertje. Het is een pauzeknop – een moment om op te laden, zodat ze daarna weer alles kan geven aan wie er écht toe doen.
In haar post straalt iets door wat je niet kunt faken. Rust. Een kalmte die je alleen krijgt als je heel bewust even afstand neemt. Niet alleen van de hectiek, maar ook van verwachtingen.
Want eerlijk is eerlijk: wie dag in dag uit moet presteren – als moeder, als publiek figuur, als mens – moet ook weten wanneer het tijd is om stil te staan. En laat dat nu precies zijn wat Monique doet. Ze vlucht niet, ze kiest voor zichzelf. En daarmee raakt ze een snaar.
De breuk met André is nog vers. Toch kozen ze samen voor een volwassen weg vooruit: co-ouderschap zonder gedoe. Geen moddergooien, geen vage posts met dubbele bodems.
Gewoon duidelijke afspraken, en vooral: het belang van hun zoon voorop. Dat maakt zo’n zonnige escape extra logisch. Soms heb je ruimte nodig. Om te verwerken, om te ademen, om je hoofd leeg te maken zonder de constante ruis van commentaar.
Ze weet natuurlijk dat alles wat ze plaatst direct wordt opgepikt. Maar in plaats van de schone schijn op te houden, laat ze juist iets anders zien. Geen perfecte plaatjes, maar echte momenten.
Een blik achter de schermen. Twijfels, vermoeidheid, en ja – ook het lef om te zeggen: nu even ik. Die openheid is zeldzaam. En precies daardoor zo krachtig.
Onder haar foto stromen de reacties binnen. Geen jaloerse opmerkingen of flauwe grappen, maar steun. Herkenning. Vrouwen die zich gehoord voelen.
Die zeggen: “Dankjewel dat je dit laat zien. Ik voel me minder alleen.” Want hoe vaak gunnen we onszelf de ruimte om op te laden? Hoe vaak durven we dat zonder schuldgevoel te doen? Veel te weinig. En juist daarom is deze post zoveel meer dan wat zon en zee.
De timing is typerend. Terwijl de donkere maanden in volle gang zijn en de regen onafgebroken tegen de ramen tikt, pakt Monique het vliegtuig.
Geen vlucht – maar een strategische stap. Even uitzoomen. Even het hoofd leeg. Even die rust pakken die je nergens in een drukke agenda vindt. En het mooie? Ze komt terug met nieuwe energie. Niet omdat alles opgelost is, maar omdat ze zichzelf weer even heeft kunnen horen.
Wat deze foto zegt – zonder dat ze het letterlijk uitspreekt – is simpel: het is oké. Oké om te stoppen. Om stil te staan. Om gewoon even niet beschikbaar te zijn voor iedereen behalve jezelf. Niet egoïstisch, maar noodzakelijk. En wie dat niet snapt, heeft waarschijnlijk zelf al veel te lang niet op de pauzeknop gedrukt.
Monique laat zien dat zachtheid ruimte verdient. Zelfs als de grond onder je voeten even schuift. Zelfs als je net een hoofdstuk hebt afgesloten. Misschien juist dan. Ze biedt geen kant-en-klare oplossing, maar wel iets beters: herkenning. En dat, in een tijd waarin alles moet doorgaan, is een verademing.
Voor veel vrouwen voelt haar post als een hand op de schouder. Niet betuttelend, maar bevestigend. Je hoeft niet altijd te rennen. Je hoeft niet altijd aan te staan.
Je mag gewoon even liggen, kijken naar de zee, en ademhalen. En het feit dat een bekende Nederlander dit durft te delen, maakt het des te krachtiger. Geen opschepperij, maar een reminder: je doet ertoe – ook als je niks doet.
In een wereld die draait op snelheid, algoritmes en perfecte plaatjes, doet Monique iets radicaal anders. Ze stopt. En daarmee zegt ze zonder woorden: soms is een strandbedje, een boek en de zon op je huid precies wat je nodig hebt om jezelf weer te vinden. Geen drama, geen groot verhaal. Gewoon even niks. En soms is dát precies het sterkste dat je kunt doen.
Foto hieronder:
Bron: Dagelijkseverhalen.nl
