Het was even knipperen met je ogen vorige week in het normaal zo kalme Zeeuws-Vlaanderen. Aan de ene kant: mevrouw Jansen, inmiddels omgedoopt tot “de fietsmevrouw”, die al tijden gek wordt van loeiende truckclaxons.
Aan de andere kant: een stoet vrachtwagens vol blije gezichten tijdens een speciale tour waarbij mensen met een beperking als copiloot mochten instappen. Twee werelden, één weg – en ze raakten elkaar keihard.
Wat begon als wat gemopper aan de eettafel, barstte al snel uit in een dorpsdiscussie met politieke staart. De ene groep schreeuwde om rust en veiligheid, de andere riep juist “meer van dit soort hartverwarmende initiatieven!”. En ja, dan wordt het gezellig op de gemeentebijeenkomst.
Jansen zelf? Die gooide het formeel op tafel. Klacht ingediend. Volgens haar zijn die trucks niet alleen oorverdovend, maar ook levensgevaarlijk.
“Als zo’n toeter naast me afgaat, schrik ik me wezenloos. Eén ruk aan het stuur en ik lig ondersteboven in de berm.” En ze was niet de enige: binnen no-time sloten andere fietsers zich bij haar aan. Sommige chauffeurs bedoelen het vriendelijk – een soort toetergroet – maar wat als dat groetje je op de vluchtstrook jaagt?
De gemeente dook er serieus in. “We horen jullie,” klonk het. En dat is best netjes gezegd in ambtelijk Terneuzen. Er liggen plannen op tafel: stille zones, subtielere waarschuwingssystemen, misschien zelfs een campagne om chauffeurs en fietsers wat dichter bij elkaar te brengen – zonder dat daar een claxon aan te pas komt.
Tegelijkertijd, aan de andere kant van het verhaal, gebeurde iets dat je hart stiekem een sprongetje liet maken. Tour de Truck, zo heette het feest.
Een dag waarop mensen met een beperking niet aan de zijlijn stonden, maar gewoon naast de chauffeur zaten. Niet als decoratie, maar als volwaardig bijrijder. Dat moet je ze meegeven, die truckers uit het zuiden – ze weten hoe je iemand een topdag bezorgt.
Organisator Mark van Dijk legde het mooi uit: “Trucks zijn geen monsters, het zijn mobiele verhalenvertellers.” En eerlijk, dat klonk minder gek dan je misschien zou denken.
Eén van de deelnemers, mevrouw Pieters, zat met een glimlach van oor tot oor in de cabine. Spierziekte of niet – die dag zat ze letterlijk achter het stuur, op een afgesloten terrein, en voelde zich vrijer dan ooit. “Dit was mijn Formule 1,” zei ze. We gunnen het haar.
Kinderen, jongeren, ouderen – iedereen wilde mee. De aanmeldingen stroomden binnen, en voor je het wist zat elke stoel vol. De organisatoren denken nu al aan een vervolg. Tour de Truck 2.0? Zet het maar vast in je agenda.
Wat deze hele toestand zo bijzonder maakt, is de botsing tussen geluidsoverlast en goedbedoelde herrie. Diezelfde trucks die Jansen slapeloze nachten bezorgen, gaven anderen de dag van hun leven. En daar wringt ‘ie dus: één voertuig, twee compleet verschillende belevingen.
Jansen blijft erbij: “Laat ze hun enthousiasme vooral houden, maar houd die claxon voor je als er iemand naast je fietst. Dat is alles wat ik vraag.” En vanuit de organisatie klonk ook geen harde “nee”: “We willen niemand angst aanjagen. We kijken graag mee naar slimme oplossingen waarmee iedereen zich veilig én welkom voelt.” Klinkt als een opgestoken hand, geen opgeheven vinger.
De gemeente zit nu middenin een lastig dansje. Aan de ene kant terechte zorgen over verkeersveiligheid. Aan de andere kant een initiatief dat mensen letterlijk laat stralen. De eerste suggestie? Duidelijke routes voor de truckritten, ver weg van fietspaden en woonstraten. En daarbovenop een campagne met als missie: begrip – met of zonder toeter.
Wat dit hele circus ons leert? Niet elk conflict draait om goed of fout. Soms zit de waarheid in de nuance. Voor de één is een claxon een warm welkom, voor de ander een nachtmerrie. En precies daarin schuilt de uitdaging: zien dat beide waarheden mogen bestaan.
Misschien lukt het, wie weet. Als er één ding duidelijk is, dan dat Terneuzen in beweging is – en niet alleen op wielen. Mevrouw Jansen blijft voor nu gewoon trappen, helm stevig vast.
En de truckers? Die dromen al hardop van de volgende rit. Samen aan tafel, zonder geschreeuw – misschien wordt Zeeuws-Vlaanderen nog wel het eerste dorp waar vrachtwagens én fietsers elkaar onderweg vriendelijk toeknikken. Zonder toeter.
Bekijk de beelden hieronder:
Bron: Doehetzelfcreatie.nl>
