Wat er vorige week in Groningen gebeurde, laat mensen nog steeds niet los. De klap was groot – niet alleen voor wie er direct bij betrokken was, maar ook voor de dorpen eromheen. In Beerta, Winschoten en verderop gonst het van de gesprekken.
Verdriet, woede, verbazing – het hangt overal in de lucht. Iedereen stelt zich dezelfde pijnlijke vraag: had dit voorkomen kunnen worden? En in die zoektocht naar antwoorden lopen de emoties geregeld uit de hand.
In het oog van de storm staan Joël en zijn vriendin Patricia. Hun namen vielen de afgelopen dagen vaak in Beerta. Volgens Patricia had ze kort na het vertrek van vader Klaas nog telefonisch contact met hem.
Hij zou iets willen delen over zijn gemoedstoestand. Maar toen de autoriteiten de boel naplozen, bleek het verhaal niet te kloppen met wat er echt gebeurd is. De verwarring groeide. Sommige dorpsgenoten zeggen dat het stel onrust heeft veroorzaakt met halve waarheden. Anderen denken dat het gewoon verkeerd is begrepen. Maar wat het ook was, het vertrouwen is geraakt – en dat voel je.
Maar dan, net wanneer je denkt dat het niet wranger kan, gebeurt er iets wat de vlam pas echt in de pan doet slaan. Aan de Renselweg in Winschoten, waar een herdenkingsplek is ontstaan, ging het mis.
Die plek was liefdevol opgebouwd – bloemen, kaarsen, knuffels. Een stille hoek waar mensen even konden stilstaan, iets konden achterlaten, even samen stil konden zijn. Een plek waar gedeeld verdriet tastbaar werd.
Een groep jongeren vond het blijkbaar grappig om knuffels van de plek mee te nemen. Serieus. Op beelden die al snel viral gingen, zie je hoe ze ermee richting een auto lopen, de spullen erin proppen alsof het een dagje uit betreft. De ongemakkelijkheid druipt van de beelden af – en de woede ook. Wat voor hen misschien begon als een ‘geintje’, kwam bij veel mensen keihard binnen. Want aan deze plek kom je niet. Punt.
De reacties? Heftig. Binnen no-time stroomden social media vol. Niet alleen over het weghalen van spullen, maar vooral over wat dat gebaar écht betekent. Knuffels bij zo’n plek zijn geen speelgoed. Het zijn symbolen. Van liefde. Van rouw. Van steun. Wie daar aan zit, tast iets aan dat groter is dan zichzelf – en dat snapt blijkbaar niet iedereen.
De burgemeester van Oldambt, Cora Yfke, liet er geen gras over groeien. Op Facebook sprak ze zich stevig uit. “We zagen allemaal die beelden,” schreef ze. “En ja, dat roept veel op.
Dat snap ik. Maar laat dit alsjeblieft aan de politie. Ga niet zelf de confrontatie aan, hoe boos je ook bent. Daar wordt niemand beter van, zeker niet degenen die al zoveel verdriet te verwerken hebben.”
Een duidelijke oproep. Niet omdat de woede onterecht is – verre van – maar omdat escalatie niemand verder helpt. Zelf gaan ‘oplossen’ leidt vaak tot méér gedoe, meer schade.
En op dit moment snakt iedereen juist naar rust. Zeker de mensen die midden in een verwerkingsproces zitten. Zij hebben geen behoefte aan drama, maar aan stabiliteit.
De politie is inmiddels volop bezig met het onderzoek. Ze bekijken de beelden, praten met getuigen en proberen uit te vissen wie de jongeren zijn. Wat hun motief was. En wat er eventueel juridisch aan vast zit. Geen ruimte voor gissen – het moet helder worden.
Ondertussen liet Winschoten z’n veerkracht zien. Nog voordat de zon weer op was, lagen er al nieuwe bloemen en knuffels bij de kade. Mensen kwamen samen, spraken met elkaar, hielpen elkaar. Die plek werd opnieuw een monument van verbondenheid. Niet alleen een stil gedenkpunt, maar een levend teken van solidariteit.
Het gaat om een 20-jarige man uit Leeuwarden, een 20-jarige man uit Winschoten en een minderjarige jongen uit Winschoten. Ze worden verdacht van diefstal. De knuffels zijn aangetroffen en worden door ons teruggebracht naar de gedenkplek.
— Politie Groningen (@POL_Groningen) May 26, 2025
Ook op scholen wordt nu extra aandacht besteed aan respectvol gedrag, empathie en emoties. Kinderen leren wat het betekent om rekening met elkaar te houden. Buurtcentra en kerken organiseren gesprekken en bijeenkomsten. Niet groots of formeel – maar dichtbij, klein, menselijk. Zo zoekt de gemeenschap naar houvast in een tijd die wringt.
De herdenkingsplek aan de Renselweg is intussen uitgegroeid tot iets groters. Mensen uit andere steden – soms zelfs van buiten de provincie – komen langs. Sommigen laten een kaartje achter, anderen een kaars of een bloem.
Wat begon als een spontane plek van troost, is nu een belangrijk symbool geworden. Een collectieve ademruimte voor wie even geen woorden heeft. Juist daarom is het zo belangrijk dat deze plek met rust wordt gelaten. Want wat daar ligt, is heilig voor velen.
Eerlijk? Je zou bijna hopen dat die gasten eens goed nadenken over wat ze eigenlijk gedaan hebben. Want als zelfs het internet het er unaniem over eens is dat je te ver bent gegaan – dan weet je dat je iets goed mis hebt gedaan.
Bekijk de beelden hieronder:
Bron: vkmag.com
