Je moet van een ander kaliber zijn om het vol te houden in de zorg. Niet zomaar iedereen trekt dat gedoe met nachtdiensten, piepende infusen en mensen die hun dag niet hebben (en dat luid laten weten).
Als zorgheld ben je een soort mix tussen een topsporter, een psycholoog en een stand-upcomedian met engelengeduld. Je staat daar – al dan niet met wallen tot op je knieën – en doet wat je moet doen:
mensen verzorgen die zich ellendig voelen en het liefst gisteren al thuis waren geweest. En dat doe je gewoon, dag in dag uit. Geen applaus, geen lintjes. Gewoon omdat het moet.
Maar eerlijk? Binnen die wereld vol engelen op sneakers, heb je er altijd een paar rondlopen die het vak nog net even serieuzer nemen dan de rest.
Die types die geen seconde stilstaan, alles opmerken en zonder woorden aanvoelen wat er speelt in een kamer. Ze geven geen zorg – ze zijn zorg. Loop je met zo iemand stage?
Tja, succes. Want voor je met je ogen knippert, hebben ze de kamer al gelucht, de wond verzorgd, de familie gerustgesteld en een kop koffie voor je neergezet. Je raakt uitgeput van alleen al naar ze kijken.
En dan heb je dus patiënten zoals deze. Een oudere meneer, ogenschijnlijk zwakjes, die technisch gezien alweer naar huis zou kunnen. Alles stabiel, niks ernstigs meer aan de hand.
Maar toch blijft hij. Dag na dag. En niemand durft het hardop te zeggen, maar iedereen vermoedt hetzelfde: hij heeft een reden gevonden om te blijven.
En die reden loopt elke ochtend rond zeven uur fluitend zijn kamer binnen, met een glimlach waar je U tegen zegt en een thermometer in de aanslag.
Hij speelt het goed, hoor. Een zuchtje hier, een beetje bibberen daar. En zodra de zuster zich omdraait om zijn dekens op te schudden: peek-a-boo.
Zijn ogen lichten op als die van een kind dat net betrapt is op koekjes pikken. Pure charme, verpakt in een pyjama.
Natuurlijk weet de zuster heus wel wat er speelt. Ze is niet van gisteren. Maar laat hem lekker. Zolang hij eet, lacht en elke dag zijn spelletje speelt, is er hoop.
Misschien geneest hij niet van de medicijnen, maar van aandacht – dat wondermiddel dat nergens op de apothekerslijst staat, maar alles doet.
Dus ja, je moet uit een ander hout gesneden zijn om in de zorg te werken. Maar soms kom je iemand tegen die met haar blik meer doet dan een heel behandelplan.
En soms heb je een patiënt die liever nog een paar potjes peek-a-boo speelt dan alleen op de bank naar Omroep MAX staren.
Wie weet gaat hij morgen naar huis. Maar vandaag? Vandaag blijft hij nog even.
Video: