Challas
  • Home
  • Food & Recepten
  • Leven in Italië
  • Wijn & Drank
  • Reizen & Regio’s
  • Meer
    • Over ons
    • Privacy
    • Cookies
    • Neem contact op met ons
No Result
View All Result
Challas
No Result
View All Result
Home Nieuws

Fatima (33): “Ik sta er alleen voor met mijn kind, dus nee, voor twaalfhonderd euro ga ik niet werken.”

Fatima (33): “Ik sta er alleen voor met mijn kind, dus nee, voor twaalfhonderd euro ga ik niet werken.”

Fatima is 33 en woont aan de rand van Utrecht. Twee kids, geen partner, en een leven dat non-stop draait. Ochtenden beginnen vóór de wekker, avonden eindigen pas als alles gefikst is. Het is sprinten, schakelen en vooral: zorgen maken. Niet alleen om haar kinderen, maar ook om de centen.

Ze leeft van een uitkering. Niet omdat ze lui is, maar omdat de rekensom anders uitpakt. En daar krijgt ze bakken commentaar op. Vooral die dooddoener: “Waarom ga je niet gewoon werken?” Alsof het zo simpel is.

“Werk betekent niet automatisch dat je beter af bent,” zegt ze. “Voor 1200 euro per maand ga ik mezelf niet opofferen. Dan hou ik minder over dan nu – én moet ik oppas regelen én ben ik niet thuis als m’n kinderen me nodig hebben.”

Fatima schaamt zich niet. Ze loopt er niet mee te koop, maar ze doet ook niet alsof. “Dit is mijn leven. Ik heb het niet uitgetekend zo, het is gewoon zo gelopen. En ik zorg. Elke dag.”

Ze hééft gewerkt. In een winkel, op kantoor, via een uitzendbureau. Maar toen haar relatie strandde en de zorg voor haar kinderen volledig op haar schouders kwam, viel het kaartenhuis om. Kinderopvang is duur, gemeentelijke opvang beperkt, en schooltijden zijn een soort legpuzzel uit de hel.

“Met een parttime baan, reisuren en onregelmatige schooldagen moet ik alles zelf opvangen. Netto hou ik soms minder over dan met een uitkering. Serieus.”

Ze kreeg eens een aanbod: 24 uur per week, €10,75 per uur. Reken maar mee: zo’n 1050 euro netto. Klinkt oké, tot je ziet wat er wegvalt. Huurtoeslag lager. Zorgtoeslag omlaag. Kinderopvang moet je eerst zelf voorschieten. En dan: 80 euro mínder dan nu. Plus stress. Plus chaos. Dus nee.

Wat haar steekt? Dat oordeel. Van mensen die denken dat ze de kantjes er vanaf loopt. “Ze zien alleen een uitkering en trekken hun conclusies. Maar ik ben elke dag in touw. Ik breng, haal, kook, troost, regel. Dat heet ook gewoon werk – alleen krijg je er geen loonstrook voor.”

En ja, ze voelt de blikken. “In joggingpak met een kinderwagen? Oordeel gegarandeerd. Maar niemand ziet wat daarachter zit. Wat ik allemaal wél doe.”

Fatima is geen slachtoffer. Geen klager. Ze praat kalm, nuchter en met een vleugje vuur. “Ik ben niet lui. Ik kies voor wat logisch is. Als werken betekent dat ik mínder overhoud en mínder bij mijn kinderen ben, dan klopt er iets niet aan het systeem.”

Ze gelooft niet in sprookjes over ‘werk loont altijd’. Voor mensen zoals zij – alleenstaand, parttime beschikbaar, jonge kinderen – is werken soms gewoon financieel dom. Dat zegt ze zonder gêne.

Betekent dat dat ze niks wil doen? Echt niet. Ze denkt aan vrijwilligerswerk, een klusje vanuit huis misschien, zodra haar jongste wat ouder is. Maar dan wel op haar voorwaarden. “Het moet haalbaar zijn. Geen gedoe dat alles nog lastiger maakt dan het al is.”

Ze is klaar met zich verdedigen. “Ik kies bewust voor rust en stabiliteit. Voor mijn gezin. En als dat betekent dat ik niet aan het werk ga voor een hongerloontje, dan zij dat zo.”

Fatima vindt dat we de discussie anders moeten voeren. Niet meer roepen ‘ga gewoon werken’, maar kijken waarom dat werken in veel gevallen níet loont. En wat we daaraan kunnen doen. Denk: flexibelere opvang, eerlijkere toeslagen, trajecten die écht aansluiten op iemands situatie.

Want werken wíl ze wel. Alleen niet tegen elke prijs. “Ik wil niet gestraft worden voor iets wat zogenaamd goed is.”

Tot die tijd? Richt ze zich op wat wél werkt: haar kinderen, haar thuis, haar rust. “Dat is mijn job. Fulltime, onzichtbaar, maar honderd keer belangrijker dan wat dan ook.”

En mocht iemand haar nog eens vragen waarom ze dat baantje van 1200 euro niet pakt? Dan zegt ze het nog een keer, luid en duidelijk: “Omdat het mij en mijn kinderen niks oplevert. En omdat ik het recht heb om mijn eigen keuzes te maken. Punt.”

Bron: Trendyvandaag.nl

Nieuwste Berichten

boy lying on beige recliner hospital bed

Hoe werkt het Italiaanse zorgsysteem voor expats?

Door Jos Voorn
07/06/2025
0

Als je naar Italië verhuist — tijdelijk of permanent — wil je weten hoe het zit met de zorg. Kan...

reflective photography of string lights above river

15 plekken in Italië die (nog) niet overspoeld zijn door toeristen

Door Jos Voorn
07/06/2025
0

15 plekken in Italië die (nog) niet overspoeld zijn door toeristen Italië barst van de beroemde plekken: Venetië, Rome, Cinque...

dome tent on mountain top with sun as background photo

Kamperen in Italië: tips voor beginners

Door Jos Voorn
05/06/2025
0

Kamperen in Italië klinkt als zon, wijn en wakker worden met uitzicht op de bergen of zee. En dat is...

  • Over ons
  • Cookies
  • Neem contact op met ons
  • Privacy

© 2025 Challas

No Result
View All Result
  • Home
  • Food & Recepten
  • Leven in Italië
  • Wijn & Drank
  • Reizen & Regio’s
  • Meer
    • Over ons
    • Privacy
    • Cookies
    • Neem contact op met ons

© 2025 Challas