Het was weer zo’n typisch momentje op tv. Je zet het journaal aan, verwacht wat regen of zonneschijn, en BAM – daar staat ze. Niet de regenradar trok de aandacht, maar die jurk. Fel van kleur, strak alsof-ie op maat gegoten was, en met genoeg lef om een hele regenbui te laten verdampen. Binnen twee minuten na uitzending was het raak: social media stond in lichterlaaie.
Niet vanwege het weer. Nee, niemand kon het hebben over windkracht of hagelstenen. Alles draaide om haar outfit. “Dit kan echt niet op televisie,” werd er geroepen. Anderen vonden het juist een frisse verschijning. En daar zit je dan als man. Probeer jij gewoon te checken of je morgen op de fiets kan, moet je eerst door een modepolonaise heen.
Hoeveel huid mag er eigenlijk op tv?
De reacties op haar outfit waren verdeeld, maar fel. De een vond het sexy en zelfverzekerd. De ander schreeuwde moord en brand alsof ze het journaal in lingerie presenteerde. Laten we wel wezen: het was een strak jurkje, geen stripcluboutfit. Maar toch, het zette iets in gang. Want wanneer is het eigenlijk te veel?
Mannelijke presentatoren komen gewoon weg met een te strak colbertje of glimmende stropdas. Niemand zegt iets. Maar zodra een vrouw haar rondingen niet verbergt, is het ineens ‘ongepast’. Alsof ze zich moet verstoppen om serieus genomen te worden. Wat is dat toch?
We lijken vergeten te zijn dat zelfvertrouwen ook zichtbaar mag zijn. En ja, misschien heeft ze een jurk aan waar je twee keer van knippert. Maar wat dan nog? Zolang ze gewoon haar werk doet – in dit geval het weer brengen – is het misschien tijd dat we de thermostaat in onze eigen hoofden wat lager zetten.
We kijken allemaal, maar willen niet toegeven waarom
Eerlijk is eerlijk: we keken. Misschien niet naar het weer, maar we keken. En dat is precies waar het schuurt. Want we leven in een wereld waarin iedereen zegt dat het om de inhoud gaat, maar waarin de verpakking net zo hard meetelt. Soms zelfs harder. We zijn visuele dieren. Het oog wil ook wat. En als dat betekent dat we even vergeten hoeveel neerslag er morgen valt, so be it.
Maar dat zeggen we niet hardop. Liever gaan we massaal klagen op X of Facebook. Doen alsof het “niet professioneel” is. Terwijl het vooral onszelf is die afgeleid raakt. Dat zegt dus meer over ons dan over haar. Zij doet gewoon haar werk. En misschien draagt ze iets wat jouw moeder niet zou aantrekken. Maar guess what? Het is 2025, niet 1960.
Het echte probleem zit in onszelf
Wat hier gebeurt is simpel: we willen vrijheid van expressie, maar raken in paniek als iemand daar echt gebruik van maakt. Vooral als het een vrouw is. Ze moet wel mooi zijn, maar niet te mooi. Zelfverzekerd, maar niet té aanwezig. Een beetje vrouwelijkheid is oké, zolang het niet opvalt.
Maar zodra een presentatrice haar uitstraling durft te laten zien, branden we haar af. “Te veel, te strak, te sexy.” Misschien zijn we gewoon bang dat ze daarmee meer impact maakt dan we willen toegeven. Want die regen? Die vergeten we. Maar die jurk? Die zit in ons hoofd geprint.
Daar moeten we eerlijk over zijn. Niet meteen in de kramp schieten, maar misschien denken: “Oké, ze ziet eruit zoals ze wil. En ik kijk tóch.” Want laten we eerlijk zijn: je keek. En misschien heb je zelfs daarna pas gemerkt dat het over windkracht zes ging.
👉 Wat vind jij? Stoere vrouw met lef of niet geschikt voor de buis? Laat je mening horen op onze Facebookpagina en praat mee!
via manflix
