Klimaat? Ja, dat leeft. Maar niet altijd zoals je zou denken. Want waar de ene groep elke ochtend braaf de thermostaat lager zet en zijn tofu bakt, ploft de ander boos op de bank als weer een snelweg vaststaat door een stel plakkerige activisten met superlijm. En ja hoor – Nederland zou Nederland niet zijn als dat niet tot flinke verdeeldheid leidt.
Elke week is het wel raak: spandoeken, slogans en file. De actievoerders vinden zichzelf dapper. De forenzen die alweer te laat op werk komen, zien vooral overlast.
Gevolg? Spanningen stijgen, meningen botsen. En op social media? Daar gaat het los – van steunbetuigingen tot digitale pek en veren.
Sommigen geloven nog steeds dat klimaatverandering een fabeltje is, iets voor ‘wappies’ of ‘woke types’. Anderen knikken instemmend bij de feiten, maar zetten geen stap anders – te druk, te duur, te veel gedoe.
En dan is er het fanatieke kamp dat z’n leven omgooit: minder vlees, minder vliegen, minder alles. Respect. Al krijgt dat niet altijd applaus, zeker niet van mensen die denken dat zo’n activistische levensstijl ook maar een fase is.
En dan heb je natuurlijk de hardcore demonstranten. Die zetten zich niet alleen in, maar blokkeren – letterlijk. Ze willen regeringen wakker schudden en iedereen die nog slaapt meetrekken.
Alleen wringt het als dat protest ten koste gaat van anderen. Wat als je net je kind van school moet halen? Of onderweg bent naar een sollicitatie?
Tja, daar komt de politie om de hoek kijken. Demonstreren mag, maar de grens is dun. Vreedzaam? Prima. Overlast? Dan loop je risico. En soms grijpt de politie stevig in. Zoals bij die ene actie, waar een video viraal ging. De ‘Pain Grip’ – een polsbeweging die verre van gezellig aanvoelt. Is dat buitenproportioneel of simpelweg nodig? Tja, het ligt eraan wie je het vraagt.
Wat blijft: klimaat is hot. Letterlijk én figuurlijk. En zolang er geen gezamenlijke koers is, botsen de idealen – op straat én online.
Bekijk de beelden:
