Het was zo’n dag waarop alles normaal leek—zonnetje schijnt, mensen wandelen ontspannen door het centrum van Den Haag. Tot ineens de sfeer volledig omslaat. Midden op straat wordt een man plots omsingeld en aangevallen door drie agressieve gasten.
De scène? Rauwe straatrealiteit. Maar wat vooral opvalt, is niet alleen het geweld zelf—hoe bruut dat ook was. Het is de gelaten houding van omstanders die blijft hangen. Mensen stonden erbij, keken toe, sommigen riepen wat halfbakken. Maar ingrijpen? Ho maar.
Helaas is dit geen eenmalige situatie. Internet staat inmiddels vol met video’s waarin mensen in elkaar worden geslagen terwijl het publiek hun telefoon pakt in plaats van een helpende hand. Die afwachtende houding is inmiddels bijna standaard geworden.
En ja, je kunt je afvragen: zouden wij zélf iets doen? Of zouden we net als die mensen daar blijven staan, vol twijfel, bang voor wat er kan gebeuren?
In Den Haag kon je het haast van de gezichten aflezen: angst. Niet zozeer om betrokken te raken, maar om zelf het volgende doelwit te worden. Logisch misschien, maar het zegt ook iets pijnlijks over waar we nu staan. De drempel om elkaar te helpen lijkt hoger dan ooit.
En alsof het nog niet triest genoeg was—nadat de vechtersbazen uit elkaar gehaald waren, moest zelfs de fiets van het slachtoffer het ontgelden. Zomaar, uit frustratie. Onnodig en laf.
Het lijkt erop dat sommige mensen zich onaantastbaar voelen. Geen schaamte, geen rem, geen vrees voor consequenties. Misschien voedt het idee van straffeloosheid dat gedrag. Of het gevoel dat niemand hen tegenhoudt.
Wat het ook is, het draagt allemaal bij aan iets groters: een groeiende onveiligheid op plekken waar je je juist veilig zou moeten voelen. Drukke winkelstraten. Openbare pleinen. Midden op de dag.
Dus ja, wat zegt dat over ons als samenleving? Waar is dat gevoel van collectieve verantwoordelijkheid gebleven? Zijn we onszelf aan het losweken van elkaar?
We leven in een tijd waarin je sneller je telefoon pakt dan iemand overeind helpt. Dat is geen oordeel, het is een constatering. De verbondenheid die ooit vanzelfsprekend was, lijkt steeds vaker te ontbreken.
En precies dat maakt het extra gevaarlijk. Want hoe minder we geneigd zijn in te grijpen, hoe groter het risico dat daders nóg brutaler worden. Als niemand hen stopt, waarom zouden ze zich dan inhouden?
Gelukkig—en dat moet gezegd—zijn er ook uitzonderingen. Mensen die wel optreden. Die het lef hebben om tussenbeide te komen, zelfs als het spannend wordt. Zij verdienen alle lof. Maar kun je van iedereen verwachten dat ze heldhaftig zijn? Waarschijnlijk niet.
Misschien ligt de sleutel niet bij de burger, maar bij preventie. Bij betere handhaving. Bij meer zichtbare autoriteit op straat. Zodat gewone mensen niet telkens in dat lastige dilemma terechtkomen: wel of niet ingrijpen?
Want laten we eerlijk zijn: als mensen vertrouwen hebben in politie en toezichthouders, voelen ze minder de drang om zelf op te treden. En minder angst om de klos te zijn als ze dat wél doen.
Het incident in Den Haag is geen op zichzelf staand verhaal. Je hoeft Instagram of TikTok maar te openen en je ziet: straatruzies, vechtpartijen, niemand die iets doet. Alleen maar toeschouwers met camera’s.
Daarom is dit niet zomaar een discussie waard. Dit vraagt om een stevig gesprek. Over hoe we met elkaar omgaan. Over of we elkaar nog durven aanspreken—en hóe we dat dan doen, zonder zelf gevaar te lopen.
Misschien is het tijd om die mentale omslag te maken. Niet met moralistische praatjes, maar met praktische oplossingen. Denk aan voorlichtingscampagnes, slimme interventietrainingen, of buurtinitiatieven waarin mensen leren om veilig te reageren.
Feit blijft: de straat is van ons allemaal. En zolang we ons daar gedragen als losse eilandjes, blijft het een makkelijke speelplaats voor de verkeerde types. Maar als we ons weer wat meer verbonden voelen, verandert er misschien wél iets.
Iedereen heeft een mening. De één roept om meer blauw op straat, de ander pleit voor meer bewustzijn onder burgers. Maar wat je ook vindt—het gesprek moet gevoerd worden. Want dit gaat niet over “ver van je bed”. Dit gaat over je eigen stad. Je eigen wijk. Misschien wel je eigen straat.
Dus stel jezelf die vraag: als jij daar had gestaan, wat had je dan gedaan? Had je iets gezegd? Iemand geholpen? Of had je getwijfeld?
Laat van je horen. Deel je mening op onze Facebookpagina. Want als we ergens opnieuw een gevoel van gezamenlijkheid willen opbouwen, dan begint het precies daar—bij praten, delen en luisteren.
Bekijk de beelden hieronder:
