Je kent ze wel. Van die gasten die al stoer uit hun auto stappen voordat iemand überhaupt wat gezegd heeft. Net iets te veel sportschool, net iets te weinig zelfreflectie.
Deze specifieke spierbundel dacht waarschijnlijk dat hij in een actiefilm zat. Motor van z’n patserbak nog pruttelend, zonnebril op, gezicht strak. De agent had hem even vriendelijk aan de kant gezet – vermoedelijk voor iets simpels. Maar nee, meneer had geen tijd voor gezag.
In plaats van gewoon te luisteren of – gek idee – even normaal te reageren, stapt hij met gebalde vuisten uit z’n wagen. Loopt op de agent af alsof hij in slow motion gefilmd wordt.
En dan, zonder waarschuwing, zet hij zijn spierballen in: een duw. Geen pets, geen stomp, maar een flinke, dubbele handpalm-duw. Zo eentje waar je op de middelbare school voor naar de decaan moest.
De agent blijft koel, dat moet gezegd. Niet meteen de wapenstok of de pepperspray – gewoon professioneel. Maar je zag het al aan z’n blik: dit gaat nog een staartje krijgen.
Onze zelfverklaarde held denkt daar anders over. Die draait zich pontificaal om, loopt terug naar zijn auto met het zelfvertrouwen van iemand die net een gevecht gewonnen heeft – terwijl er nooit een gevecht was. Alleen wat overdreven ego op twee benen.
En dan komt het moment waar YouTube-compilaties van gemaakt worden. Hij smijt z’n autodeur dicht. Tenminste, dat probeert hij. Wat hij over het hoofd zag?
Z’n eigen hand zat nog tussen het portier. Klets. Geen vuurwerk, geen sirenes, maar een kneuzing van moeder karma herself. Die grijpt je namelijk precies waar het pijn doet: niet in je spieren, maar in je trots.
Het gezicht van de man? Opeens niet meer zo stoer. Zonnebril half van z’n neus, ogen groot, lippen opeengeperst. Hij wil niet schreeuwen, want dat zou zwak lijken.
Maar binnenin? Vloeken, tieren, innerlijke chaos. Ondertussen staan de agenten erbij met een gezicht als een strakgespannen pokerhand, maar je weet: vanbinnen rollen ze bijna over de grond van het lachen.
Je zou bijna medelijden krijgen, ware het niet dat hij dit helemaal zelf gefabriceerd had. Stoerdoenerij, nul respect en een portie karma geserveerd op kamertemperatuur.
Wat volgde was een ritje richting het politiebureau – deze keer zonder veel weerstand. Hij kreeg nog net z’n vingers mee, die inmiddels de kleur van aubergines begonnen aan te nemen.
Dus ja, de les hier is simpel: als je stoer wil doen, check dan eerst even of je vingers niet tussen de deur zitten. Letterlijk én figuurlijk.
Want de zwaartekracht en stom toeval hebben vaak meer gevoel voor humor dan jij denkt. En geloof maar dat dit moment voorlopig nog wel even rondgaat in de groepsapps van de wijkagenten.
Einde verhaal? Voor hem misschien niet. Voor de rest van ons: een perfecte reminder dat karma zelden haast heeft, maar nooit te laat komt.
Bekijk de video hier:
