Zondag langs de lijn met koffie en klamme handen
Op een van die typische zondagen sta je weer langs het veld, jas dichtgeritst, koude handen om een kartonnen beker koffie gevouwen. De geur van nat gras, muffe kleedkamers en zonnebrand hangt in de lucht.
Je doet alsof je vol focus naar het spel kijkt, maar in werkelijkheid ben je een mix van trotse vader en licht verveelde toeschouwer. Toch blijf je staan, want weggaan voelt als verraad.
De droom van de nieuwe Cruijff
In jouw hoofd speelt je zoon alsof hij klaar is voor de Arena. Elke balbehandeling lijkt op een hoogtepunt uit een samenvattingsvideo. Jij ziet toekomst, kansen en misschien zelfs een interlanddebuut.
In werkelijkheid rent hij achter de verkeerde speler aan en wordt de bal vaker gemist dan geraakt. Maar dat maakt niet uit. Voor jou is hij de ster van de dag.
Filmen voor later en voor de eeuwigheid
Je pakt je telefoon, zet de camera aan en begint fanatiek te filmen. Dit moet vastgelegd worden voor later. Voor verjaardagen, voor familie-apps, voor toekomstige schoonouders.
Iedere sprint, ieder schot, zelfs elke struikelpartij wordt vereeuwigd. Jij bent de officiële cameraman van het team, al heeft niemand je daar ooit officieel voor benoemd.
De camera blijft draaien, maar niet waar hij moet
Terwijl jij druk bezig bent met inzoomen en volgen, dwaalt je aandacht even af. Iets beweegt aan de rand van het veld. Onbewust draait je hand mee, zonder dat je het doorhebt.
De lens staat ineens niet meer op het spel, maar op een moeder aan de zijlijn die net zo geconcentreerd kijkt als jij dat eerst deed.
Wanneer een blik sneller is dan je hersenen
Het is geen vieze bedoeling, geen opzet, geen gek plan. Het is een reflex. Een moment waarin je hersenen achterlopen op je ogen en je hand gewoon volgt.
En ondertussen loopt de opname door alsof je een documentaire maakt over nietsvermoedende ouders langs het veld.
De onvermijdelijke tik op je schouder
Dan komt dat droge moment. Iemand staat naast je, leunt iets naar je toe en fluistert dat je misschien beter weer naar het veld kunt richten. Zonder boosheid, maar wel met een duidelijke knipoog.
Je schrikt, kijkt op je scherm en ziet het zelf ook. Schaamte, rood hoofd, snel draaien. Klaar. Alsof er niets is gebeurd.
De redding door zelfspot
In plaats van moeilijk doen lach je het weg. Een paar omstanders grijnzen. Jij haalt je schouders op en zegt dat dit waarschijnlijk niet je beste camerawerk ooit was.
De spanning verdwijnt, de situatie wordt een grap en iedereen gaat weer verder met waar ze mee bezig waren.
Kinderen spelen gewoon door
Ondertussen blijft je zoon onverstoorbaar rennen, zweten en proberen te scoren. Voor hem bestaat alleen de bal, het veld en zijn team. Niet jouw blunder aan de zijlijn.
Hij kijkt even op, ziet je staan, steekt zijn duim op en gaat weer door. Dat ene gebaar maakt alles goed.
Wanneer voetbal even bijzaak wordt
Op zulke momenten besef je dat het voetbal eigenlijk niet eens het belangrijkste is. Het gaat om aanwezig zijn, om herinneringen maken en om de kleine momenten die blijven hangen.
De stand doet er niet toe. De uitslag verdwijnt. Maar dit soort situaties worden nog jaren naverteld op verjaardagen en in de kantine.
Een zondag die toch weer perfect was
Ondanks de kou, de natte sokken en jouw korte uitstapje als ongewenste cameraman was het weer zo’n zondag waar je later om moet lachen.
Je was er. Je keek. Je leefde mee. En uiteindelijk is dat precies waar het allemaal om draait.
Benieuwd naar de beelden? Klik op de volgende pagina!👇
