Een rustige middag in Frankrijk. Gezinnen slenteren door een park of dierentuin. Kinderen lachen, ouders wijzen naar dieren of fonteinen. Het is zo’n plek waar je je veilig waant. Waar je even ademhaalt.
Uit het niets komt een man dichterbij. Niemand let echt op hem. Je verwacht geen drama op zo’n plek. Tot hij bij de kinderwagen staat… en ineens, zonder enige aanleiding, de baby een klap op het hoofd geeft. Bam…. Vol in het gezicht.
De moeder gilt het uit. De vader staat binnen een seconde bij de dader. Bezoekers kijken geschrokken om zich heen. Sommigen bevriezen, anderen grijpen in. Maar de klap is al gevallen. Eerlijk? Daar word je woest van.
Want dit is geen uit de hand gelopen ruzie. Geen opgestapelde frustratie die ontploft. Dit is een compleet onschuldig kind. Liggend in een kinderwagen. In een openbare ruimte waar je normaal gesproken gewoon ijsjes eet of selfies maakt.
En dan ineens — chaos. Wat als jij daar liep? Met je kind. Wat als dat jouw baby was? Zou je kalm blijven? De politie bellen? Of knapte er iets in je hoofd?
Iedere ouder herkent dat gevoel. Dat je je kind wilt beschermen, koste wat het kost. En als iemand dan op een volstrekt zieke manier de grens overgaat… ja, dan is het moeilijk om niet uit je dak te gaan.
Wat de situatie nog pijnlijker maakt? De dader liep daarna gewoon weg. Alsof hij even een papiertje van de grond raapte. Alsof dit geen zware mishandeling was, maar een alledaagse handeling.
Volgens omstanders ging het om een man met een migratieachtergrond — verward, niet in orde. Maar dat mag nooit een excuus zijn. Er is geen context waarin het oké is om een baby te slaan. Geen.
En toch zie je dat mensen voorzichtig praten. De media brengen het met fluwelen handschoentjes. “Incident in park.” “Man opgepakt, onderzoek loopt.” Maar niemand noemt het beestje bij de naam.
Er wordt gesust. Gerelativeerd. Gekaderd. Maar de realiteit is dit: een baby kreeg een klap op zijn hoofd. Door een vreemde. In het volle daglicht. En dat had net zo goed jouw kind kunnen zijn.
Wat dan? Dit is het soort moment waarop je voelt dat er iets misgaat. Niet alleen bij die ene dader, maar in de manier waarop we omgaan met dit soort dingen. De verontwaardiging ebt weg. De focus verschuift naar ‘context’.
Maar soms hoeft er geen context te zijn. Soms is iets gewoon fout. Gewoon ziek. En moet dat hardop gezegd worden.
We kunnen niet blijven doen alsof alles normaal is zolang het netjes verpakt wordt in politiek correcte taal. Dit soort dingen vragen om een heldere grens. Om lef. Om woede die ergens toe leidt.
Want als je niet eens meer veilig bent op een middag met je gezin — waar dan nog wel?
Bekijk de beelden hieronder:
Bron: Instagram.com
