Na een week van stilte hebben Suzan & Freek opnieuw van zich laten horen. Niet met een liedje of optreden, maar met een persoonlijk bericht dat recht uit het hart komt. Op Instagram deelden ze hun eerste woorden sinds bekend werd dat Freek ongeneeslijk ziek is. Uitgezaaide longkanker – een klap die niet alleen hen, maar ook hun fans keihard raakte.
En nu, ineens, was daar dat bericht. Kort, krachtig, maar vol emotie. Geen perspraatje, geen overdreven show. Gewoon Suzan en Freek, samen, in een paar zinnen die alles zeggen.
Een stil verdriet dat niet onopgemerkt bleef
Het was even stil rondom het duo. En terecht. Want wat valt er te zeggen als je hoort dat iemand van 32 te horen krijgt dat het niet meer goedkomt? Dan is het niet meer alleen muziek, podium en fans. Dan draait het om iets heel anders: elkaar vasthouden, elke seconde pakken die je nog hebt, en proberen niet kapot te gaan vanbinnen.
Toch vonden ze de kracht om zich uit te spreken. En wat ze schreven, raakte precies de juiste snaar. “De onophoudelijke golf aan liefde en steun die we deze week gevoeld hebben is met geen woorden te beschrijven,” schrijven ze op Instagram. “Toch gaan we het proberen.”
Die zin alleen al zegt alles. Je hóórt de breekbaarheid erin. Maar ook de dankbaarheid.
Kaarsjes, berichten en een zee van medeleven
Duizenden mensen hebben de afgelopen week laten weten dat ze aan Suzan & Freek denken. Van DM’s tot bloemen en digitale kaarsjes – Nederland stond op, en stond naast ze. Niet omdat ze BN’ers zijn, maar omdat ze altijd echt zijn gebleven. Omdat je voelt dat hun liefde oprecht is. Op het podium, maar nu vooral daarbuiten.
“Waar wij elkaar altijd zullen blijven vasthouden, hebben we gevoeld dat jullie dat ook met ons doen,” schrijven ze verder. En daar zit ’m de kracht. Niet in medelijden vragen, maar in het erkennen van wat je allemaal wél nog hebt. Liefde, verbondenheid. Zelfs met mensen die je nooit persoonlijk hebt ontmoet.
Ziggo Dome: feest met een randje
Opvallend genoeg stonden Suzan & Freek nog maar een week geleden drie keer in een uitverkochte Ziggo Dome. Drie avonden feest, licht, muziek, samenzijn. Achteraf weten we nu: het was een afscheid in het groot, zonder dat iemand het wist.
Zelf schrijven ze daar nu over: “Met een lach en een traan kijken we terug op de concerten van afgelopen weekend. ‘Wat was het geweldig hè’, zeiden we zondag lachend in de auto terug naar huis. En geweldig wás het.”
Wie de beelden bekijkt van die avonden, ziet een Freek die zich volledig geeft. Niet iemand die net te horen heeft gekregen dat zijn lichaam hem in de steek laat. Maar iemand die nog één keer álles eruit gooit. Voor Suzan. Voor het publiek. Voor zichzelf.
Tijd samen – zonder poespas
De boodschap op Instagram kwam onverwacht, zeker omdat het duo eerder deze week juist vroeg om rust. Geen media, geen vragen, geen optredens meer. Alles ligt stil. En dat is logisch. Je wil je niet meer druk maken over agenda’s of deadlines. Je wil gewoon nog genieten van elkaar. Van koffie in de ochtend. Van elkaars stem. Van stilte zonder zorgen.
Daarom is het des te krachtiger dat ze toch even hun hoofd boven het maaiveld uitstaken. Niet om iets te promoten, maar om iets te delen. Een bedankje. Een knuffel op afstand. Een signaal dat ze het voelen, dat we ze niet alleen laten.
En dat gevoel is wederzijds. Heel Nederland leeft mee. Niet omdat het moet, maar omdat het écht is.
Geen woorden, maar daden
Bekende Nederlanders deelden massaal hun steun. Onder de Instagram-post stromen de reacties binnen. Artiesten, presentatoren, collega’s, maar vooral ook fans. Mensen die zeggen hoe ze geraakt zijn. Hoe ze kaarsjes branden. Hoe ze hopen dat Freek het nog zo lang mogelijk volhoudt, en dat Suzan de kracht blijft vinden om ernaast te staan.
Want als je iemand verliest waar je alles mee deelt, ben je nooit echt voorbereid. Of het nou morgen is, over een maand, of hopelijk pas veel later. Maar tot die tijd gaat het om dít soort momenten. Om samen zijn, en soms ook gewoon niks zeggen. Alleen voelen.
De aftermovie als herinnering
Tot slot deelden ze nog iets: de aftermovie van het Ziggo Dome-optreden. Een video vol licht, liefde en lachende gezichten. En tussen de regels door ook een afscheid. Misschien niet officieel, maar wel voelbaar.
Het is de herinnering aan een laatste hoofdstuk, of wie weet nog een tussenhoofdstuk. In ieder geval een moment dat ze zelf “geweldig” noemen. En dat woord voelt nu nog waardevoller dan ooit.
