Tom Olthof dus. Je weet wel, die gast van PowNed – microfoon in z’n hand, camera erbij, altijd recht voor z’n raap. En ja hoor, gisteren stond hij weer in het midden van een scène waar je u tegen zegt. Locatie? Winschoten. Aanleiding? Een stel randfiguren die het nodig vonden om knuffels te jatten van een herdenkingsplek voor de vermoorde kinderen Jeffrey en Emma. Serieus. Dat doe je toch niet?
Niet gek dus dat de buurt in de fik stond qua emoties. Logisch ook, het hele dorp kookte van woede. En zoals je kunt raden, liet Tom die kans niet liggen. Samen met z’n cameraman reed hij de straat in – netjes, zonder gedoe. Gewoon even kijken wat er speelt, dat is z’n werk tenslotte. Maar voordat ze überhaupt iets vastgelegd hadden, was het al hommeles.
Iemand uit de buurt – type “ik regel het zelf wel” – komt op hen afgestormd en roept dat filmen op straat verboden is. Ja hoor. Openbare weg, in Nederland, maar blijkbaar gelden daar andere regels. Camera zat nog in de auto. Toch liep het uit de hand. De sfeer sloeg om in pure intimidatie – dreigende blikken, opdringerig gedrag, en alsof dat nog niet genoeg was: die gast sprong doodleuk op de motorkap terwijl ze probeerden weg te rijden.
En dan komt het: hij belt zélf de politie. Echt waar. En volgens de agenten die later arriveerden, gooide hij er aan de telefoon doodleuk een doodsbedreiging uit richting Olthof en z’n crew. “Ik schiet ze neer”, zou hij gezegd hebben. Wat? Ja, dat dus. Tegen de pers. Gewoon omdat ze hun werk doen.
En weet je wat het wrange is? Die bedreiging – live aan de lijn met de politie – bleef zonder gevolgen. Althans, zo lijkt het. Tom en z’n collega werden niet beschermd, de man in kwestie werd niet direct afgevoerd. Dan vraag je je toch serieus af: zijn er tegenwoordig regels voor sommigen en andere regels voor de rest?
Want eerlijk? Als jij of ik zoiets zou roepen aan de telefoon met de politie, zaten we nu waarschijnlijk ergens in een cel. Maar hier? Niets. Nada. Gewoon verdergaan alsof er niks gebeurd is. Hoe dan? Zijn we allemaal gek geworden, of is dit gewoon de realiteit anno nu?
Het roept vragen op. Grote vragen. Over veiligheid, over vrijheid van pers, over hoe de politie reageert – of juist niet. En ja, over meten met twee maten. Want als een journalist bedreigd wordt terwijl hij z’n werk doet, en dat vervolgens genegeerd wordt, waar zijn we dan in godsnaam mee bezig?
We snappen heus wel dat de sfeer gespannen is in Winschoten. Het verdriet zit diep, de emoties koken over. Maar dat is geen vrijbrief voor agressie. Zeker niet richting mensen die proberen te laten zien wat er speelt. Dat moet gezegd worden. En als niemand het zegt, dan doen wij het wel.
Beelden hieronder:
Bron: Vkmag.com
